Gdy zaszłam w ciążę, rodzina chciała zmusić mnie do aborcji – świadectwo
Mam 42 lata, jestem mężatką. Cztery lata temu zaszłam w nieplanowaną ciążę. To miało być moje trzecie dziecko, a jestem niepełnosprawna. Byłam przerażona, ale chciałam oddać dziecko do adopcji ze wskazaniem. Żeby dla kogoś było radością, a nie problemem.
Usunęłam ciążę, płacząc. Dziś ciągle myślę, co by było, gdyby…
Jestem z nim prawie 4 lata. W związku różne bywało. W kwietniu zdarzyła się wpadka, wspólnie zdecydowaliśmy o ślubie. Jednak nie mogło być tak prosto: chłopak w wyniku żółtaczki, na którą chorował od roku/dwóch, zachorował na wątrobę.
Moje dzieci podjęły Duchową Adopcję. Jest to między innymi efekt waszej pracy!
„Witajcie. Chciałam się podzielić z Wami efektami Waszej pracy. Byłam z dziećmi w Krakowie, gdzieś pod koniec roku, byliście wtedy na rynku, z plakatami. Moi chłopcy mają po siedem lat. Pytali, co jest na zdjęciach.
„Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię. Nim przyszedłeś na świat, poświęciłem cię”
„Według obowiązującego prawa za zwłoki uważa się ciała osób zmarłych i dzieci martwo urodzonych, bez względu na czas trwania ciąży. Niezależnie czy to dziecko żyło dzień, dwa czy kilkanaście dni, posiada status człowieka.”
Osoba z niepełnosprawnością może godnie żyć! – wywiad z Janem Kitą
„Urodziłem się 10 marca 1983 roku, bez rąk do łokci i bez nóg do kolan. W dzisiejszych czasach pewnie moja mama byłaby namawiana przez nowoczesnych lekarzy do usunięcia tak uszkodzonego płodu. Ale jestem, jestem człowiekiem szczęśliwym, spełnionym, mieszkam sam z żoną, która również porusza się na wózku.”
Niepełnosprawny nie może nie walczyć z aborcją! – świadectwo Bawera Aondo-Akaa
Urodziłem się 32 lata temu w Krakowie w szpitalu im. Rydygiera, w okresie w którym aborcja była dostępna „na życzenie”. Byłem wcześniakiem, dlatego po moim urodzeniu zachorowałem na bakteryjne zapalenie opon mózgowych, co spowodowało moją niepełnosprawność – porażenie ruchowe.
Ważyłam tyle, co opakowanie mąki – świadectwo
Od samego początku ciąża była zagrożona. Rokowania były nie najlepsze. Lekarze dawali 20-30% szans na przeżycie, mówili że jeśli przeżyję to z silnym upośledzeniem ruchowym, mózgowym (głębokie niedotlenienie mózgowe wewnątrzmaciczne). Moja mama mając już 2 dzieci w wieku 3 i 7 lat, bała się jak sobie poradzi,
U mojego dziecka podejrzewano trisomię
Zalecano mi amniopunkcję (badanie inwazyjne, które może być niebezpieczne dla dziecka) w ośrodku, gdzie z dofinansowania NFZ dla kobiet po 30-tce robiono darmowe badania prenatalne… Podejrzewano trisomię po badaniu krwi i z powodu grupy ryzyka związanego z późnym wiekiem(38 l.).
Jego syn urodził się w 23 tygodniu ciąży! Nie był wtedy człowiekiem?
Dziś zwyczajowo nienarodzone dzieci morduje się do 24 tygodnia ciąży, jeśli tylko podejrzewa się u nich chorobę. Ustawa mówi o „granicy przeżywalności”, nie określając jej, nie ma więc dowodów na to, że zabijane nie są i starsze dzieci.
Byłam zaskoczona, że tak dokładnie widać jej maleńkie paluszki – świadectwo
Kolejna strata. Kolejne dzieciątko po Drugiej Stronie. I smutek, żal, łzy. Do śmierci własnego dziecka nie da się przyzwyczaić. Mogłoby się wydawać, że przecież takie małe, taki „zlepek komórek”, jak niektórzy mówią. Ale na USG widać główkę, rączki, nóżki. I bijące serduszko. Ten dźwięk słyszałam wielokrotnie.